Her biri terzilerin ustalıklı ellerinde şekillenir, bayram sabahı giyilmek üzere hazır edilirdi. O bayramlardan, o günlerden geriye kalan sadece anılar… Ve birkaç usta, o günlerin sessiz tanığı olarak hâlâ işinin başında.
İşte onlardan biri: Terzi Ahmet Arıtaşı. 65 yıldır iğne-ipliğin başında, dikiş makinesinin başında… Şu an 76 yaşında olan Ahmet Usta, henüz 11 yaşında almış eline ilk kez iğne ipliği. Yaşı ilerlemiş ama elleri hâlâ usta, sözü ise yüreklere dokunuyor:
“Eski bayramlar hayal oldu… Şimdi sadece pantolon tamiri yapıyoruz.”
Zanaatkârlığın Son Nefesleri
Ahmet Usta, mesleğin son temsilcilerinden biri. Dükkanı sade, duvarlarda yılların izleri, tezgâhın kenarında yarım kalmış birkaç paça… Bir yandan konuşurken bir yandan kumaşı dikkatle ölçüyor:
“Bir zamanlar insanlar bayramlıklarını mutlaka terziden diktirirdi. Şimdi herkes hazır giyime yöneldi. Ucuz, pratik… Ama emek yok, hikâye yok.”
Ustalıkla işlenmiş dikişleri gösteriyor, kumaşın kalitesinden, el emeğinin kıymetinden bahsediyor. Onun için bu iş sadece geçim kaynağı değil; bir yaşam biçimi, bir kültürün taşıyıcısı.
Bir Meslek, Bir Miras
Ahmet Arıtaşı’nın dükkânı, aynı zamanda bir tarih mekânı gibi. Onun ellerinden geçen kumaşlar sadece giysi değil, bir dönemin ruhunu da taşıyor. “Bize bu mesleği öğreten ustalarımız vardı. Biz de elimizden geldiğince yaşatmaya çalıştık,” diyor.
Ama artık çırak yok. Mesleği devredeceği kimse de yok:
“Zaman değişti. Gençler bu işi yapmak istemiyor. Terzilik de yavaş yavaş tarihe karışıyor.”
Hatırlanması Gereken Bir Değer
Ahmet Usta’nın sessizliği, aslında bir çağrıdır: Zanaat unutulmasın. Emek, sabır, incelikle yoğrulan işler değerini yitirmesin. Belki bir gün, yeniden o eski bayram sabahlarına dönülmez ama Ahmet Arıtaşı gibi ustaların hikâyeleriyle geçmişe bir selam verilir.
Terzi Ahmet Usta, sadece dikiş dikmiyor. Aynı zamanda bir geleneği, bir kültürü, bir meslek onurunu yaşatıyor. Ve her dikişte, sessizce bir veda yazıyor o eski güzel günlere…
